De eerste dagen in Flores waren nou niet bepaald om over naar huis te schrijven. Stan werd de nacht voor onze vlucht flink ziek. Hoewel ik me ook niet heel lekker voelde, kon ik gelukkig alles nog binnenhouden. Maar wat had ik medelijden met Stan toen we eerst in de wiebelende public boat naar de haven van Bangsal moesten varen, vervolgens 1.5 uur in een taxi door een bochtige bergweg reden en daarna nog naar Flores moesten vliegen. Helaas hadden we in Flores een stapelbed op een slaapzaal in een hostel geboekt en werd ook ik die nacht erg ziek. De volgende dag verhuisden we dus snel naar een hotelletje, waar we twee dagen op bed uit hebben kunnen zieken.
Toen we ons eenmaal wat beter voelden, werd het toch echt tijd om plannen te gaan maken. Ons visum voor Indonesië loopt immers binnenkort af. We besluiten na veel twijfels om de Komodo eilanden rondom Flores – die bekend staan om de reusachtige komodovaranen die hier leven – door middel van een dagtour te bezoeken en niet met de meerdaagse boottocht die we in eerste instantie wilden. Zo houden we nog tijd over om de rest van Flores te zien. Na veel research boeken we een dagtocht met een speedboot die zo snel is dat we in 1 dag eigenlijk alle hoogtepunten van de Komodo eilanden wel kunnen zien. Een geweldige dag, waar we de reusachtige Komodo Dragons in levende lijven kunnen zien, naar het hoogste puntje van Padar Island hiken, chillen op het roze strand van Pink Beach en – het hoogtepunt van de dag – snorkelen met reuzenmanta’s. De reuzenmanta’s waren nog veel groter dan ik me ooit voor had kunnen stellen en het was ontzettend gaaf om deze enorme zeewezens vlak onder je voeten te zien zwemmen.
Het plannen van de rest van de reis door Flores blijkt nog best lastig te zijn. De afstanden tussen de verschillende steden en bezienswaardigheden zijn ontzettend groot. De meeste reizigers huren een taxi met privéchauffeur om door Flores te reizen, een optie die voor ons eigenlijk te duur is. De public bus die hier rijdt is ons iets te onbetrouwbaar. Die bus heeft geen tijdschema en het zou zo maar eens kunnen dat hij helemaal niet op komt dagen. Ook zitten ze vaak overvol en wordt de bagage meestal op het dak vastgebonden. Niet de beste keuze dus. Het plannen gaat niet gemakkelijk en we beginnen bijna te denken dat reizen door Flores onmogelijk gaat worden. Gelukkig vinden we uiteindelijk een andere lokale busmaatschappij, genaamd Gunung Mas. Voor een laag tarief kan deze bus ons binnen zo’n 3,5 uur naar Ruteng brengen, het volgende plaatsje in Flores. Met behulp van de hoteleigenaar kunnen we op het laatste moment nog een plaatsje in deze bus reserveren. We hopen maar dat we op deze manier goed terecht komen.
Hoewel de rit in het warme busje door de bochtige bergweggetjes echt een uitdaging is voor mijn wagenziekte, is alleen deze reis al ontzettend gaaf. Onderweg hebben we waanzinnige uitzichten over de groene bergen van Flores en zien we hoe de lokale bevolking bezig is met de rijstoogst. In Ruteng slapen we in een homestay, wat betekent dat we in het huis van een lokale familie slapen. Eigenaren Ricardo en Lucy spreken erg goed Engels en kunnen ons veel tips geven. Helaas begint het vlak na aankomst in Ruteng flink te regenen en is er – naast het ontdekken van het niet echt bijzondere Ruteng – niet zoveel te doen. Gelukkig schijnt de volgende dag de zon en trekken we er met een scootertje op uit. Onze eerste bestemming is Spiderweb Ricefields. Zoals de naam al doet vermoeden liggen deze rijstvelden in de vorm van een spinnenweb. Elke familie uit een dorp is eigenaar van een vak in dit spinnenweb. Hoe groter de familie en hoe meer aanzien zij hebben, hoe groter het vak rijst is dat zij krijgen. Na ons bezoek aan Spiderweb Ricefields rijden we op de bonnefooi richting het noorden. We hebben eigenlijk geen eindbestemming, maar dat hoeft ook niet, want onderweg hebben we waanzinnige uitzichten over de groene rijstvelden. We zijn de enige toeristen en onderweg wordt er telkens naar ons gezwaaid en geroepen. We besluiten na een tijdje om onze scooters te parkeren en een stukje de rijstvelden in te lopen. We worden direct hartelijk ontvangen door de familie die daar woont. Ze spreken geen Engels, maar met handen en voeten kunnen we toch een gesprek voeren en laten ze trots de rijstvelden zien waar zij de eigenaar van zijn. De hele dag rijden we door het groene Flores en worden we na elke bocht die we nemen weer getrakteerd op een prachtig uitzicht. Ik heb echt van elke seconde die ik op dat scootertje zat genoten.
’s Avonds bieden Ricardo en Lucy aan om ons en de andere gasten van de homestay mee te nemen naar een mooi rijstveld. Ricardo en Lucy zijn ontzettend lieve mensen en we praten en lachen met ze terwijl we tijdens zonsondergang door de groene rijstvelden van Flores struinen. Onderweg komen we drie kinderen tegen die Ricardo kent en zij bieden aan om het huisje te laten zien waar zij wonen. Eenmaal daar aangekomen blijkt dat er in het dorpje waar de kinderen wonen nog nooit Westerse mensen zijn geweest, dus binnen no time staat het hele dorp samen met ons in dat ene kleine huisje. De inwoners zijn vereerd dat we er zijn, staan om ons heen te springen en te gillen en we krijgen van iedereen handjes en knuffels. De beste zitplekken in het huis worden meteen aan ons toegewezen en er wordt koffie en thee gemaakt. De vrouw des huizes, Miss Monica, komt net terug van een lange wandeltocht en voelt zich enorm schuldig dat ze geen eten voor ons klaar heeft staan. Het is ontroerend om te zien dat het voor deze mensen zo bijzonder is dat wij er zijn en dat ze ons zoveel willen geven. Ricardo en Lucy kunnen voor ons vertalen, waardoor we met de inwoners van het dorp kunnen communiceren. De jongere meisjes worden op school opgeleid om gids te worden en spreken wel wat Engels. Ik heb geen idee hoe lang we in het dorpje zijn geweest, maar als we weggaan is het al een tijdje donker. Er worden nog groepsfoto’s gemaakt en weer tientallen handjes en knuffels gegeven. Dit was voor mij één van de meest bijzondere ervaringen tot nu toe.
Middels een busrit van 9 uur zijn we doorgereden naar Moni, een klein dorpje gelegen vlak bij Kelimutu National Park. Aangezien we 9 uur in een warm busje zaten en alleen maar over bochtige bergweggetjes reden, was de rit opnieuw geen feestje. Zelf heb ik veel last van wagenziekte en de vrouw die 9 uur lang achter mij aan het overgeven was, maakte het niet echt beter. Moni is een klein dorpje dat midden in de bergen ligt. We slapen hier opnieuw in een leuke homestay. Elke ochtend maakt de lieve eigenaresse een ontbijtje met vers fruit en bananenpannenkoekjes voor ons klaar. Vanuit Moni beklimmen we de Kelimutu vulkaan. Vooral bijzonder zijn de drie kratermeren die om de vulkaan heen liggen; deze zijn door de jaren heen al verschillende keren van kleur veranderd. Eén van de meren was ooit rood gekleurd, is later zwart geworden en heeft nu een blauwgroene kleur. Na de klim konden we lekker afkoelen in één van de watervallen in de buurt. Na Moni moeten we helaas afscheid nemen van het prachtige Flores. Middels 3 vluchten reizen we de komende dagen verder naar Vietnam.
De reis door Flores was erg avontuurlijk. Van het reizen met de Gunung Mas busjes tot het slapen bij de lokale families in huis. Zelf heb ik er ontzettend van genoten om op deze manier te reizen. Ook was het eiland was veel mooier dan ik had verwacht. Flores is ontzettend groen en wordt gekenmerkt door tientallen rijstvelden en dichtbeboste heuvels en bergen. Op veel plekken waren we de enige toeristen en werden met open armen ontvangen door de lokale bevolking.
Het feit dat we uit Indonesië vertrekken betekent dat de eerste maand reizen er al bijna op zit. Wat is dat snel gegaan! Het is ongelofelijk hoeveel mooie dingen we in zo´n korte tijd al hebben gezien. Ook vinden we steeds meer onze weg in het samen reizen. Eén van de leuke dingen van met z´n tweeën reizen is dat ik op plekken kom waar ik zelf waarschijnlijk niet naartoe was gegaan. Zo wilde Stan bijvoorbeeld graag naar de Gili eilanden en vond ik dit te toeristisch. Echter was ik na een paar dagen degene die hier niet meer weg wilde. Ook koos Stan ervoor om naar het eiland Flores te gaan. Ik vond dit prima, maar had hier zelf waarschijnlijk niet voor gekozen. Uiteindelijk ben ik verliefd geworden op dit prachtige eiland en de mensen die er wonen. Zo blijft alles me telkens weer verrassen. We hebben allebei onwijs veel zin om naar Vietnam te gaan en zijn weer klaar voor een nieuw avontuur!
